Արևելքը, որի մի մասն է նաև մեր տարածաշրջանը (կամ քաղաքակրթությունների բախման սահմանը), երբեք չի հանդուրժել և չի հանդուրժելու թույլ, անկամ, վախկոտ, հանձնվող տեսակներին։

Պատերազմից հետո ընդդիմությունը «Հայաստանն առանց թուրքի» կարգախոսով ուզում էր հեռացնել Նիկոլին։ Հիմա Նիկոլն ուզում է մնալ իշխանության՝ «Հայաստանն առանց ռուսի» կարգախոսով։ Մեր ողջ պատմության ընթացքում մենք իքս երրորդ ուժին փորձում ենք հեռացնել Հայաստանից, բայց միշտ ստանում ենք «Հայաստանն առանց հայի» արդյունքը...

Տո ա՛յ սրիկաներ, Ռուսաստանի ու նրա ղեկավարության դեմ գրեթե օրնիբուն վայրահաչող հայի ներքին թշնամիներ, թշնամի թուրքի, G հուդաների, MI 6-ի , Մոսադի, ԿՀՎ-ի, գրողուսևցավի գործակալներ, պետական դավաճաններ, Սատանայի ծառաներ, Հայաստանի ռազմավարական դաշնակցին լկտիաբար զրպարտելուց առաջ իբր չգիտեք, հա՞, իրականությունը: Ձեզ ոչխարի կամ ավանակի տեղ դրած, իբր չհասկանալով, առավոտից գիշեր, որ հանիրավի մեղադրում եք ՌԴ- ին, Պուտինի, Լավրովի, Զախարովայի և այլոց նկատմամբ բանսարկությամբ զբաղվում, գոնե գիտակցու՞մ եք, որ մի օր գալու է պատասխանատվության, պատժի պահը:

Հայ լիբերալների համար ամենավտանգավոր մարդը՝ ազատ մարդն է: Իրավունքի պաշտպանները աչք են փակում, երբ ոտնահարում են մարդկանց իրավունքները, շատ դեպքերում հենց իրենք են մասնակցում այդ հանցագործություններին:

Կյանքում գալիս է մի պահ, երբ դու, սովորության համաձայն, առանց պատուհանից նայելու տնից դուրս ես գալիս, որովհետև գիտես, եթե դրսում ցուրտ լինի, քեզ կասեն՝ տա՛ք հագնվիր, բայց էս անգամ ոչ ոք չի ասում։ Ու դու մրսում ես, հետո՝ էլի ու էլի՝ անընդհատ, ամեն օր տնից դուրս ես գալիս ու մրսում ես, մինչև սովորում ես տնից դուրս գալուց առաջ պատուհանից դուրս նայել։

Այսպիսով, որպես «բարի կամքի դրսևորում», հայկական կողմը Ադրբեջանին է հանձնել Հայաստան ներխուժած ադրբեջանցի զինվորին։ Եկեք ամեն ինչ կոչենք իրենց անուններով՝ ոչ թե բարի կամքի, այլ ողորմելիության հերթական դրսևորում։ Ադրբեջանական զնդաններում տառապում են մեր գերի-պատանդները։

Հայաստանի Հանրապետությունը որոշում է կայացրել Ռուսլան Էլդանիս-Օղլու Փենախովին հանձնել ադրբեջանական կողմին: Սա էն ադրբեջանցի դիվերսանտն է, որի մասին մեր ԱԱԾ-ն ասում է՝ դե լավ, մոլորվել էր:

Մեր պապենական` Թումանյանի տարածաշրջանի Շնող գյուղում, մի մարդ կար` անունը Աղաբեկ (մականուն ուներ` թոխլի Աղո)։

Ֆեյսբուքը բերեց: ՈՒմ հետ վիճել եմ, արդեն չկա: Չնայած՝ կեցցե քայքայումը... նորի ծնողը: